Besig, besig, besig!

 

Die laaste paar weke is n oogwink verby.  Time waits for no man (or woman) en dit voel asof n mens nooit n kans gaan kry om net weer asem te haal nie.

Die lang naweke was heerlik.  Ek het pop gespeel en gebrei en nog pop gespeel. 

Die 27ste het ons die wondelike voorreg gehad om saam met die Rotary op die Magalies Stoom trein te ry.  Dit was voorwaar n dag van pampering en groot geniet.  Ons het elkeen n pakkie gekry toe ons op die trein klim (9uur in die oggend) met snacks en sjampanje en allerhande bederwe.  Dis hoe n man moet trein ry!!

Verder was dit lekker om net te kon rus.  Weer asem te skep en net laat te slaap.  Ons het lekker baie tyd op die plot in Carletonville spandeer – lekker om saam met familie te kuier.

Nou is dit terug in die tuig en glo my, dit voel asof ek nie eers weg was nie.  Dit Rotary hou my besig (dis so lekker) en die werk is n nagmerrie.  Met al die tyd wat ons gemis het het deadlines dead-deadlines geword.  Genoeg om n man mal te maak.  Ons werk elke aand laat en bid maar dat ons nie een mis nie.

Met Jeanne en die baba gaan dit besonder goed.  Jeanne is n “natuurlike” ma.  Sy het instinktief die rol aangeneem en dit maak my trots om te sien hoe sy met die baba werk en dit doen wat gedoen moet word.  Aan die begin was dit bietjie touch and go, sy was baie blue en het nie mooi geweet hoe en wat nie, maar toe sy eers haar pas kry, toe is dit A for Away.  Sy maak my baie trots.

Hier is gou n paar foto’s van ons poppie.  Sy is nou besig om te “ontdooi”.  Sy is langer wakker, erken mense en stemme (veral haar oupa se stem natuurlik – en gisteraand haar Ouma sin).  Sy glimlag nog nie, maar daar is beslis twee dimpeltjies in daai wange waar die engeltjies haar gesoen het.  Die liefde van my lewe.

Mooi bly almal (wat nog hier kom), ek sal hard probeer om meer gereeld hier te kom

Rachelle

De moer in

Ek het vir Jaco belowe ek sal n lekker post skryf vir Stroopsoet.  Ek het nou al drie geskryf, en elke keer verloor ek die damn ding.  Wat de hel gaan aan.

Your post could not be edited… Dammit, dit vat my bloedsweet en trane om die ding uit my kop te wurg en dan gebeur dit.  Gatvol.

Ek wou skryf oor hoe geseend ek is om die ou babatjie by die huis te he, en ek wou gush oor hoe great my dogter die hele ding hanteer en ek wou skel en skree oor my dogter se boyfriend wat my hele huis omkeer omdat hy so graag n pa wil wees wat die beste vir sy kind wil doen.  Ek is pissed, en nou is ek eerse pissed  oor ek elke keer die donerse ding verloor.

Vanoggend gaan ek toe gou deur die foto’s wat die laaste paar dae geneem is en ek kom op een af van Sorah en haar Oupa op die bed die eerste aand toe sy by die huis gekom het.  Dis vir my die vreugde van my lewe, om te dink… ag net om te dink!

Ek is nog steeds pissed oor die wordpress wat aanhou om my goed te verloor, maar ek is dankbaar vir almal wat liefde gestuur het en vir die oproepe en mooi wense.  Ek is vol liefde en lekkerte en moet asseblief vergewe word omdat ek gush oor haar en omdat ek net foto en foto oor haar plaas.  Please bear with me!!  Vir die volgende paar dae is dit net Sorah en klaar.

Ek hoop die ding doen nou wat ek wil he…

Hier is sy, die mooiste kleindogter wat enige ouma voor kan bid!!!

Hierdie poppie het haar ouma om haar pinkie gedraai. Daar is vir die vrou geen hoop meer nie!!

Nou is dit Min Dae…

Ek voel soos daai song in die vroee 80’s. Onthou julle “Troepie Doepie, wanneer kom jy huistoe…”? Ek het dit luid en met bree bors saam gesing, al het ek nie eers n Troepie gehad waarvoor ek dit kon sing nie – in elkgeval nie aanvanklik nie – toe kom Johan…

Vandag voel ek weer so. So nostalgies amper. Ons lewens is op die drumpel om vir altyd te verander. Is dit nie snaaks nie, dis die enigste ding wat in ons lewens konstant bly – verandering!

Ek het al so gewoond geraak aan verandering en teleurstelling, dat ek nie heeltemal seker is hoe om die een te hanteer nie.

Ons het vier slapies oor. Na vandag, 3 vol dae en ons sien almal so uit na die nuwe baba, maar ek is bang en die nuwe mamma is bang. Die huis is in rep en roer. Alles word gewas en gepress – so asof dit familie van oorsee is wat kom kuier. Dit voel weird.

Dit gaan goed met almal, gelukkig, die liefdes lewe is nie so lekker nie, maar al die dinge sal hulle self uitsorteer – ek is seker!

Bid vir my maatjies, ek het elke gebedjie nodig.

R

Ek brei

 

Ek het die naweek vir Dianay van Oopkop n persentjie gebrei.  Ek noem dit Prettiful Pink.  Wat dink julle??  Dianay het soos n prinsessie gelyk in haar lintjies en kantjies.

Ek skryf gister of so, oor my pragtige baba, Sorah, wat een van die dae haar opwagting gaan maak.  Die 30ste om presies te wees, as sy nie haastig raak nie.

Biebels, my dierbare vriendin, skryf vir my die:

Vir jou Koeks:

My hart is vol van kamers
Soos ek net kan begeer
Dis of die groot Beramer
Self elkeen meubileer

In elke een is iemand tuis
In elkeen is daar plek
My hart is soos ’n gastehuis
En niemand ly gebrek

Hul name pryk teen elke deur
Die mure is geverf
Met onthou-jy-nog se geur en kleur
Van elke siel se swerf

Daar is my Johan-kamer
Heel onder aan die punt
Met beitel en met hamer
Gekap tot diep bemind

My Jeanne se vertrekkie
Is met roseprag verfraai
Corle en Jaco het ‘n plekkie
Waar hulle koning kraai

‘n Kamertjie reg langsaan
Word tans in pienk getooi
As babatjie daar ingaan
Word Seëninge hier gestrooi

My hart is vol van kamers
Maar dié een’s spesiaal
Dáárin gaan die Beramer
Vir Sorah neer laat daal

Enige een wat dit lees en nie daar deur geraak word nie moet asseblief vir my n boodskap los.  En die wat geraak word daar deur, los ook asseblief n lang boodskap. 

BB, die Here het jou gebless met n ongelooflike gawe.  Hy stuur sy engele om die woorde self in jou mond te sit.  Dankie vriendin. Hierdie Ouma is diep geraak.

Koeks

19 slapies…

Daar is nog so baie dinge wat gedoen moet word. Ek is seker die baba gaan kom met die helfte van die goed wat nog nie afgehandel is nie. Dalk is dit maar net hoe n mens voel wanneer jy vir die eerste keer ouma word.

My senings is op – erger as wat dit ooit was met my eie kinders.

Ek moet by se, ek kan nie wag vir die babatjie nie. Ek is so opgepof soos net n eerste keer ouma kan wees. Brag oral oor my nuwe Sorah-dingetjie.

Daar is hormone met hormone in my huis. Hulle almal hardloop rond en skree en gil. Die nuwe mamma se senuwees is gedaan, so die bang word op almal om haar uitgehaal en dan, wanneer sy besef sy is totaal onredelik, moet almal troos en vergewe. Soms is dit baie moeilik…

Right, Sorah Ritah Potgieter – Ouma is reg vir jou. Daar le hope brei goedjies, die kamera is op stand by, almal en alles is ge-prep. Ons is reg vir jou poppie.

Oor hartseer…

Ons het Vrydag regtig n hartseer dag beleef, en vanoggend toe ek by die werk se hekke inry besef ek eers hoe dit my gevang het.

Ons tuin tegnikus – Patrick (28) – het Donderdag aand n vinnige drinksessie (ons dink dalk meer as net dit) gaan beleef saam met van sy buddies, wat gelei het tot (ons dink) erger goed as net drank en ek bedoel nie dagga nie. Ons vermoed crack of iets.

Vrydag oggend kom maak hy toe skandes in die kantoor, gil en gaan tekere oor hoe sy lewe nie die moeite werd is nie. Van die manne onder in die kantoor het hom tot bedaring gebring, in die bed gesit en gewag dat hy uit pass sodat hy sy roes kan afslaap.

Nog is dit het einde niet….

Corle, wat op die oomblik hier by my werk, gaan uit om n dampie te slaan (soos 19 jariges mos maar maak) en daar is Patrick in die swembad. Hy swem te heerlik, spat en gaan aan. In n grap se iemand vir haar om n oog oor Patrick te hou omdat niemand weet of hy kan swem nie. So maak sy dan ook. Die volgende oomblik verdwyn hy onder die water. Sy hardloop in en kom vra of hy regtig nie kan swem nie, en hardloop weer uit want sy sien hom nie in die swembad nie.

Die mannetjies wat hom die oggend in die bed gesit het kom toe ook net by die swembad aan, neem haar onder kruis vehoor en een spring en en trek hom uit die swembad.

Lang storie kort, die paramedisie en al die mense op die erf probeer om Partrick weer by te kry, maar dit was hom nie beskore nie. Partrik sterf langs die swembad aan verdrinking 20 oor 12 Vrydag middag. Die hele drama, van begin tot einde, 1 uur.

Dit het Corle baie erg getref, sy het moeilik geslaap Vrydag aand.

Vanogged was al beter. Maar dis maar nie maklik nie…

Donderdag in Silverton…

Vir die maatjies wat nog nie weet nie, ek is damn bang vir ry op plekke waar ek nog nooit was nie.

Vandag… Silverton in Pretoria.

Ford stuur so ewe vir my n koerant vol aanwysings, daar word beduie en gewys. In die tussen tyd is daar holtetjies langs my bed gebid, want selfs met al die aanwysings en beduie is ek nog steeds verlore.

In die laaste 12 maande het ek baie goed geleer, een daarvan is dat al is my baas blind, weet hy presies waar hy heen gaan (soms maak dit my bang) – hy se ons is OK vir vandag en ek glo hom…. {volgende oproep van Bredasdorp…. hehehe}.

Tot more dan maatjies!

Blogstilte

Blixer, ‘n mede blogger, se man is onlangs tydens ‘n rooftog vermoor.

Uit eerbied vir haar en haar gesin se verlies gaan ons vir die volgende 24 uur ‘n blogstilte handhaaf, beide ten opsigte van blog inskrywings en kommentaar op ander blogs.

Sou jy wou, wil ons versoek dat jy ‘n soortgelyke inskrywing maak en dieselfde doen.

Blixer, mag jy en jou gesin vertroosting vind. Baie sterkte

P.S. Dankie Johan vir die inisiatief.

PS. BAIE DANKIE JACO VAN WOSONKI VIR DIE BEWOORDING… ONS BID VIR JOU BLIXER!!